حالم خیلی خوبه،

دیروز غم و غصه هامو

چال کردم تو شن و ماسه های خیس. 

ولو شدم زیر آفتابُ

خیره خیره،

تماشا کردم

چطور دریا،

تب تندم رو با خودش بٌرد.

راستش رو بگم:

من نمیفهممت.

نه ۷۲ ساعت بودن پر شور و هیجان و مهربون و مثبتت رو،

نه سرد و دور شدن زمخت و ناگهانی ات رو.

دو تا توضیح بیشتر نیست براش:

یا از اول تو کله ات انتقام گرفتن بود،

که خب باشه گرفتی.امیدوارم روح رنجورت به آرامش رسیده باشه.

یا اینکه اینبارم نفهمیدی چی میخوای، همه چی رو یهو خیلی جدی کردی،

از آینده ای حرف زدی که هیچ براش آمادگی نداشتی،

و به خودت اومدی که داری عهدی میبندی که خواهی شکست.

که خب:)

چه میشه کرد.

حرفها همیشه خوب بودن مگه نه؟!

ولی کی بود که اهل عمل باشه.

خوب گفتی:

تورو به خیر و مارو به سلامت.