با تو احساس امنیت میکنم.

از تو نمی ترسم.

و این جای خالی ترس، 

وقتی با تو همدمم،

به من امنیت میده،

به من امید امنیت میده.

.

گمونم به امید دوست داشتنی که روزی به من داشتی، سراغتو گرفتم.

گمونم ته دلم این بود که کلمه ای، نیم نگاهی، بودنی اون دوست داشتن رو بیدار کنه.

یا شایدم،

ته دلم نیتم بود،

دوست داشتن این موجودیت بقول خودت نا آشنا رو  بخوای یاد بگیری.

طالب اون دوست داشتن بودم چون.

ولی تو منُ دوست نداری.

و گمونم بودن من، فقط یادآور خاطراتی درد آور هست.

چه حیف.

تو از من رنجیدی،

تو دلت شکسته،

و بودنی داشتی در برابر من،

که هیچ مقبولت نیست حالا.

کاشکی به یادت میومد،

وقت خشم،

وقت مرثیه خوانی هات،

وقت تنهایی و نفرت،

که من هم.

که من هم به همون اندازه رنجیدم،

که من هم دلم هزار پاره شد.

.

حالا هم که یر به یر شدیم، نه؟!

تمام چیزی که میخواستم شروعی دوباره با تو بود.

تو به من گفتی بیا گذشته رو چال کنیم،

بیا موجودیت اون لادن و استفانی رو انکار کنیم.

من خیلی وقت بود صلح بودم با این گذشته ای که تو چنان ازش فراری.

میدونی؟

تو فرار بودی و کابوست به همون اندازه سمج.

بیخ گلوتو گرفت.

اگه دست میدادی تو دستش،

به آرامش میرسید همه چی.

میدونی منم فرار بودم،

و یه جایی سایه ها ترسناک تر از واقعیت بود.

وقتی وایستادم ببینم موجودیت سایه ها چی بود،

قضیه انقدر ساده و ملموس بود که دلم گرفت.

کاشکی میتونستی درک کنی که

من هیچ وقت نخواستم اذیتت کنم.

هیچ وقت نخواستم صدمه ببینی،

یا خمی به ابروت بیاد.

کاشکی تو هم میتونستی،

کاشکی بخشیدن، گذشتن و قبول کردنُ بلد بودی.

اونوقت چه سرآغازی مبارک بود.

.

تو به من خندیدی،

خیلی هم،

گمونم برات ملموس و باورپذیر نبود.

من احساسمو گرفتم تو مشتم و اومدم.

چرا؟

چون میخواستم.

برای اولین بار میخواستم.

پشیمون هم نیستم.

گرچه با حجمی عظیم از نفرت آگاهانه مواجه شدم.

پشیمون نیستم ولی.

.

.

من هم به اندازه تو به آینده کورم.

به همون اندازه پر شک و تردید،

ولی تو بودی،

اونی که حاضر بودم پا به پاش،

به سر حضورش،

ریسک کنم این آگاهیُ.

.

.

.

تو تصمیمی گرفتی.

که از من اثری تو زندگیت نباشه،

و من به این تصمیم احترام میگذارم.

تنها یک چیز:

من دوستت داشتم.

من دوستت دارم.