Pink Poem

اینروزها

که لم‌ بدم‌ روی کاناپه

که حال‌ هوا یه جورایی نمدار باشه

یه درخشش خاصی باشه،

یه‌ سوز.

انگاری‌ که برف نشسته‌ باشه،

انگاری‌ که صحرا یکدست سپید باشه.

و آفتاب باشه:

نوک پا،

زیر زیرکی،

پاورچین بیاد تو خونه. 

لیز بخوره روی پوستم 

و من،

در گرمایی دلچسب، گم بشم.

که من خوشبختم. 

.

این روزا،

حس خوشبختی

تو لحظه هام متبلور میشه.

ته ته اتفاق های کوچیک.

مثه وقتایی که امیرحسین بی هوا بگه: بستنی چی بگیرم.

مثه انار خوردن با مامان.

مثه کیسه آب گرم تو بغلم.

مثه خوابیدن تو تخت دو نفره که دست و پام از این ور و از اون ورش آویزون نشه.

مثه حس موهای صاف و و اتو کرده ام،

مثه بوی چرم رنگ خورده گوشه اتاق.

مثه موکاپوچینوهای اول صبحی کلاسهای چهارساعته.

مثه این روزا که میشه با پنجرهای باز رانندگی کرد.