دست خودم نیست.

چنان خشمی زیر پوستم چنبره زده.

طاقتم طاق شده

و 

هیچ حوصله آدم هارو ندارم.

دلم چی‌ میخواد؟

که این فروردین نحس‌ تموم شه.

ته دلم باور دارم که

روزهای بعد،

خنده ها آلبالویی تر اند؟

نه.

نه باور ندارم.

درد‌ همینجاست.

زیر لاله گوشم.

زمان بایسته.

زمان‌ همینجا س باشه.

بعد که نفس تازه کرد،

نقطه عطفی باشه.

شروعی ۲۶ساله،

که هم عشق داره،

که هم آرامش داره،

که هم دوست داشتن داره،

که هم لبخند‌ داره،

که هم 'ما' شدن داره،

و رستگاری.